رادیوباران

کلنل تنها توی اتاق می­نشیند، نوشیدنی­اش را می­نوشد و به حال خود افسوس می­خورد. او مردی آب زیر کاه، عصبی و طعنه زننده است. احساس می­کنیم که همیشه تنها بوده، اما هرگز تنهاتر از این زمان که در دام نابینایی افتاده نبوده است. او بینائی­اش را از دست داده، با حماقتش، و اکنون مست می­کند و در انتظار فنا شدن است. اما امیدی نیز برای او هست چرا که دو بعد جدا در شخصیت او وجود دارد: او رمانتیک است و حس شوخ­طبعی نیز دارد.
نقش کلنل را که نام او اسلید Slade است و دوست ندارد او را «قربان» خطاب کنند، آل پاچینو Al Pacino ایفا می­کند که یکی از بهترین و خطرناک­ترین بازی­های اوست – خطرناک به این دلیل که در ابتدا این شخصیت بسیار فرساینده است و به سختی می­توانیم او را تحمل کنیم و کم کم او را درک می­کنیم که چگونه کار می­کند و چرا آنقدر که به نظر می­رسد نگون­بخت نیست.

مطمئناً اولین روزی که چارلی سیمس Charlie Simms نزد او می­رود غمگین و متأسف به نظر می­رسد. چارلی (کریس اودانل Chris O’Donnell) دانشجویی است که از غرب کشور آمده و پول زیادی ندارد، از یافتن شغلی برای آخر هفته که مواظبت از یک پیرمرد باشد نیز خوشنود است. چارلی مشکلات زیادی در دانشکده دارد. چارلی که می­داند چه کسی جگوار تازه مدیر را خراب کرده روز دوشنبه باید تنبیه شود، او نمی­خواهد که گرفتار باشد. ممکن بود برای این موضوع او را اخراج کنند.
«بوی خوش یک زن» مارتین برست Martin Brest چارلی و کلنل را برمی­دارد و آنها را در ترکیبی از دو سبک قابل اطمینان قرار می­دهد. فرمول برخاسته از سن در اینجا وجود دارد که فرد مسن­تر به کوچکتر آموزش می­دهد.
این دو نوع شخصیت ترکیب متناسبی در « بوی خوش یک زن » می­سازند، شاید به این دلیل که آنچه که چارلی در دانشگاه نیاز دارد الگوی اصلی بودن است و آنچه کلنل همیشه می­دانسته اینست که چگونه این فرد را بسازد.
چارلی فکر می­کند که آخر هفته در کلبه کوچک کلنل سپری خواهد شد در حالی که او را مست می­بیند و به ناسزاهای او گوش می­کند. کلنل نظرات دیگری هم دارد بیشتر از آنکه چارلی تصورش را هم بکند. او برای خودشان دو بلیط برای نیویورک می­خرد و اعلام می­کند که برای جشن گرفتن به شهر بزرگ می­روند. در واقع او می­خواهد به مرد جوان در مورد زنان و اینکه آنان شگفت­انگیزترین مخلوقات حداوند هستند، آموزش دهد.
عقاید کلنل صحت سیاسی ندارد. از سوی دیگر، او بیمار جنسیتی نیست و دیدگاه قدیمی نیز نسبت به زنان ندارد. آمیزه­ای از حسزت و رؤیا و احترام نجیب­زاده­ای است که تمام زندگی­اش را در خدمت ارتش گذرانده و هرگز زنی را به درستی نشناخته است. موهایش چه رنگی است؟ یا چشمهایش؟ و آیا برق شوق در چشمانش دیده می­شود؟
همه اینها در وراء یک مستی جدی صورت می­گیرد که چارلی به آن به عنوان هشدار نگاه می­کند. فیلم این اشتباه را مرتکب نمی­شود که کلنل و دانشجو را با رفاقت به هم نزدیک کند. چارلی فاصله خود را حفظ می­کند. او کمی از کلنل و آنچه قرار است برای او اتفاق بیفتد می­ترسد.
آنها یک لیموزین اجاره می­کنند. یک سوئیت در والدورف Waldorf می­گیرند. صحبت می­کنند. کلنل سخنرانی می­کند. چارلی که به او اعتماد ندارد، مؤدبانه پاسخ می­دهد و مراقب است. به نظر نمی­رسد کلنل متوجه شود.
آنها نوشیدنی می­نوشند. به سالن رقص هتل می­روند، جایی که چارلی زن جوان و زیبائی (گابریل آنوار Gabrielle Anwar) را می­بیند و کلنل با زن صحبت می­کند و با او می­رقصد. او خوب می­رقصد و خوش سر و زبان هم هست.
چیزی خیلی ملموس در وجود کلنل هست. در تمام زندگی­اش، که محرمانه برای چارلی آن را تعریف می­کند، رؤیای بیدار شدن در کنار یک زن خوب و زیبا را داشته است. راننده لیموزین آنها را نزد زنی می­برد. چارلی در اتومبیل منتظر می­ماند. فیلم می­توانست با همراهی کردن کلنل به داخل همه چیز را از بین ببرد اما بیرون همراه با چارلی می­ماند. هنگامی که کلنل بیرون می­آید جمله کوتاهی می­گوید و از این جمله می­توانیم حدس بزنیم که او به زن به عنوان سرزمینی کشف نشده از همه خوبی­ها و اطمینان­بخشی­ها نگاه می­کند، سرزمینی که هرگز در آن زندگی نکرده است.
آنها به نقطه اوج داستان می­رسند، پاچینو و اودانل در یک توازن احساسی درگیر می­شوند. واقعاً صحنه­ای است – نتیجه حقیقی فیلم، اگرچه داستان چارلی می­بایست پایان خود را بیابد، هنگامی که دو مرد به دانشکده برمی­گردند. تا پایان « بوی خوش یک زن » به نتیجه معمول فیلم برخاسته از سن و فیلم دانشکده می­رسیم . اما به ندرت با چنین هوشمندی و مهارتی مواجه می­شویم.