رادیوباران

آن شب جان‌فرسا من بی‌تو نیاسودم     وه که شدم پیر از غم آن شب و فرسودم

بودم همه شب دیده به ره تا به سحرگاه     ناگه چو پری خنده زنان آمدی از راه

پیش گلها ، شاد و شیدا ، می‌خرامید آن قامت موزونت
فتنه دوران دیده تو ، از دل و جان ، من شده مفتونت

درآن عشق و جنون ، مفتون تو بودم            اکنون از دل من ، بشنو تو سرودم